یکی از دشواری‌های اقتصاد ایران هم‌اکنون فقدان نظارت قابل قبول بر کارکرد واحدهای مختلف اقتصادی و مدیریتی است. در واقع نبود چنین عاملی را می‌توان با در نظر گرفتن دو مسأله مهم که محصول همین فقدان هستند و در طول یکدیگر نیز تعریف می‌شوند درک کرد؛ یکی کارآمدی و راندمان سیستم اقتصادی و اجرایی کشور است و دیگری متوسط تخلفات و فسادهایی که بروز و نمود پیدا می‌کنند.
نخستین بار پس از بحران‌های آمریکای شمالی در دهه ۱۹۸۰ و موفقیت ممالک آسیای شرقی در همان سال‌ها بود که این پرسش جدی مطرح شد که علت شکست اولی و موفقیت دومی کدام است؟ چرا نهادهای توسعه‌ای در آمریکای لاتین دهه ۱۹۸۰ شکست خوردند اما همان نهادها در شرق آسیا موفق شدند؟ از اینجا بود که تمرکز پژوهشگران توسعه بر بستر یا محیطی که نهادهای توسعه‌ای در آن عمل می‌کنند آغاز شد.
